kunaka

Dziecko po podstawówce musi iść do gimnazjum, bo ciągle obejmuje je obowiązek szkolny.

Gimnazjum rejonowe musi mieć dla tego dziecka miejsce, bo dziecko do gimnazjum iść musi.

Po co więc egzamin 6-klasisty?

Przecież nawet z wynikiem 0/40 punktów dziecko i tak pójdzie do gimnazjum.

W mniejszych miejscowościach być może nie ma to znaczenia.

W dużych miastach zaczyna się robić z rekrutacji patologia: wyśrubowane wymagania punktowe, dodatkowe egzaminy, zwane „testami predyspozycji”, a będące najzwyklejszymi sprawdzianami kompetencji (może za wyjątkiem tych językowych, bo w nich naprawdę trzeba mieć otartą głowę…), przemeldowania dzieci do babć, wujków, pociotków, znajomych…

Szkoły lepsze, gorsze, najlepsze i „włączające” skoro już nie znaleziono innego określenia.

 I po co to wszystko?

Bezsensowne szatkowanie nauki przygotowaniami do kolejnych testowych egzaminów. Rywalizacyjne nastawienie… wyścig małych szczurków. Nie ma integracji, jest konkurencja. Wołamy o empatię, po co? Przecież chodzi o to, żeby być lepszym, zdobyć więcej punktów niż koleś z ławki obok, więc pomaganie słabszym się nie opłaca. Koledzy ze szkoły na drugim końcu miasta? A co tam, w domu czeka lepszy, wirtualny świat.

Kiedy dowiadujesz się, że mieszkasz  w rejonie gimnazjum „włączającego”, zaczynasz się zastanawiać, czy takie gimnazjum na pewno powinno być szkołą rejonową? Czy twoje dziecko naprawdę wymaga „włączania”, czy może lepsza będzie szkoła, w okolicy której nie zamyka się sklepów w czasie przerw, a nauczyciele są zajęci nauczaniem, a nie „włączaniem”?

I choć nie bardzo tego chcesz, zaczynasz liczyć punkty, zatrudniasz korepetytora albo siadasz z dzieckiem na testami. Tracicie czas, energię, dobry humor i rodzinne wyjście na spacer…